Solo mijn verhaal over verdriet en rouw, en de troost van muziek

Ontroerend

Geschreven bij Solo

Hoewel het zo nu en dan bijna afstandelijk lijkt beschreven, word je erin gezogen en word je overvallen door de overweldigende overtuiging dat zoveel ellende door één mens niet te dragen is. Haar moedige poging, desondanks, is inspirerend en emotioneel. Luna Zegers is een overlever. Respect

Nadat ik de laatste woorden in het boek gelezen heb, ben ik meteen gaan luisteren naar haar eerste album 'Entre dos mundos' (vertaling: tussen twee werelden). Ik spreek geen Spaans, maar kon zeker de emoties voelen die uit deze flamenco spraken.

De autobiografie van Luna Zegers is een indrukwekkend en eerlijk boek in 12 hoofdstukken. In deze twaalf hoofdstukken worden ook de verschillende stijlen in flamenco behandeld door de auteur.
Vanaf de eerste bladzijde betrekt Luna de lezer heel nauw bij haar leven, door haar ongedwongen, openhartige en heldere manier van schrijven.

In de proloog lees je over de twee werelden waarin het leven van de auteur zich afspeelt:
"Leven tussen Barcelona en Amsterdam, Spanje en Nederland. Tussen verdriet en levenslust. Tussen flamenco en jazz. In de muziek sla ik een brug."

De hernieuwde levenskracht die ze ervaart is prachtig!
Luna beseft uiteindelijk dat er niemand is die haar leven kan leiden; je doet dat zelf en helemaal alleen. Het is jouw solo!

'Solo' gaat over liefde, seks, familie, verlies, dood en relaties. Maar het gaat vooral over de wilskracht om te leven!
Deze autobiografie is geen zweverig verhaal geworden, en de auteur heeft op hartveroverende manier haar leven tot dusver met de lezer kunnen delen.

Luna heeft een enorme reis gemaakt om te kunnen zijn waar ze nu is.
Het was een reis tussen de dood en het leven.
Ik heb deze autobiografie die een eerbetoon is aan haar ouders en haar zus graag gelezen.

“Mijn verhaal over verdriet en rouw, en de troost van muziek”, zo luidt de ondertitel van de autobiografie “Solo” van Luna Zegers.

Als Lonneke Zegers werd zij in 1974 geboren in een aanvankelijk gelukkig gezin in het Brabantse Overloon. In haar jonge kinderjaren was zij onwetend over welk een onheil het gezin te wachten stond …
Haar vader Theo die leraar was, werd ernstig ziek en overleed in 1994 op vijftigjarige leeftijd. Hij leed aan de dodelijke ziekte GSS, een erfelijke zeldzame hersenafwijking. Ook Theo’s vader bleek achteraf daaraan te zijn gestorven.

“Ik had spijt van alle keren dat ik met onbegrip op mijn vader had gereageerd en van alle keren dat Marieke en ik liever van hem wegkeken dan hem omarmden. “
(blz. 52)

Twee jaar later trof haar zus Marieke hetzelfde vreselijke lot. Zij bleek draagster van het erfelijke gen dat door een modificatie in de eiwitten de ziekte GSS veroorzaakt. Lonneke is dan 21. Zij had een sterke band met haar oudere zus en raakt begrijpelijkerwijs door het overlijden opnieuw geheel uit balans.
En het leven had nog meer narigheid voor haar in petto. Haar moeder Mieke krijgt vrij snel na het overlijden van Marieke kanker, en overlijdt enkele jaren na Marieke. En daarmee is het noodlot compleet: Lonneke is “solo” op de wereld.

De angsten en de eenzaamheid drukken een zwaar stempel op haar levenswandel. Een studie politicologie mislukt, en aanvankelijk wil ook de studie aan het conservatorium van Amsterdam niet van de grond komen. Lonneke meet zich, vermoedelijk veroorzaakt door haar angsten, eenzaamheid, compensatiedrang, bindingsangst en drang naar vlucht uit de werkelijkheid, een niet zelden losbandige levenswandel aan.
Als Lonneke door de muziek van de Spanjaard Camarón in de ban van de flamencozang raakt, neemt haar leven een prachtige positieve wending. In het kader van haar studie aan het Amsterdamse conservatorium wordt zij toegelaten op het prestigieuze conservatorium ESMUC in Barcelona. Aldaar ontpopt zij zich als Luna Zegers tot een groot talent op het gebied van de flamencozang. Als eerste en enige niet-Spaanse studeert zij aldaar in 2015 met hoge waardering af.
Op de achterflap van het boek is te lezen: “dankzij de flamenco vindt ze een stem om haar bitterzoete levenslied aan te heffen.”

Luna Zegers heeft met “Solo” een zeer indrukwekkend boek geschreven over haar leven vol verdriet. Haar schrijfstijl is bijzonder soepel en helder, waardoor de lezer van meet af aan direct bij de gebeurtenissen betrokken wordt. Ze vertelt haar verhaal zeer openhartig en mijdt geen enkel moeilijk onderdeel. Niet alleen betreffende haar disbalans maar vooral wat betreft de beschrijving van haar liefdesleven stelt Luna zich uiterst kwetsbaar op. Dat is lofwaardig want dat geeft haarscherp aan wat een (te) grote dosis persoonlijke ellende met een mens doet.
Hoeveel kan een mens aan alvorens te breken?

De “ontdekking” van de flamencozang is in vele opzichten haar redding geweest. De slotzin van het boek maakt dat overduidelijk:

“Want één ding weet ik zeker: als ik zing, voel ik dat ik leef.”

Luna Zegers presenteerde haar boek op een indrukwekkende wijze bij Boekhandel Grand Theatre in Breda op 25 februari 2018. Het interview met Grietje Braaksma was zeer interessant. Daarin zagen wij Luna als een bevlogen, welbespraakte en zelfverzekerde vrouw die op een boeiende manier over haar leven vertelde, en ook liet blijken een fenomenale flamencozangeres te zijn.

“Solo” is een indringend boek dat soms subtiel, soms rauw en steeds genuanceerd laat zien hoe moeilijk het leven kan zijn. “Ieder krijgt zijn deel” zei men vroeger, maar die delen zijn wel héél ongelijk verdeeld.
Dit boek brengt de lezer een diep gevoel van respect voor de schrijfster, en biedt ook aan hen die dat nodig hebben, woorden van troost.

Het boek verdient vijf flonkerende sterren, het is van de buitencategorie en welhaast verplicht leesvoer.

SOLO… voor mij een inspirerende en aangrijpende autobiografie van een enorm krachtige vrouw.
Een boek dat ik in één adem heb uitgelezen met een pakje tissues naast me op de bank. Zo ontroerend, indrukwekkend, openhartig, humoristisch en verrassend geschreven.
Door én over een vrouw, die uitgeput door de heftige tegenslagen in haar leven, hier toch zoveel kracht uit heeft geput.
Vol bewondering werd ik meegezogen in haar boeiend levensverhaal. Een leven van verdriet en eenzaamheid, waarin de muziek weer vreugde en verbinding bracht.
Met een enorm respect voor Luna, leerde SOLO mij hoe sterk onze geest is en hoe we, tussen twee werelden in, nooit ALLEEN hoeven te zijn.

Fantastisch en aangrijpend boek! Het levensverhaal van Luna is heftig, en zij vertelt openlijk over haar overlevingsstrategie en hoe de liefde voor de muziek, en specifiek de flamenco haar er doorheen hielp. Wat een kracht, deze vrouw!

Ik ken Luna Zegers vanuit een samenwerkingsproject en wist van haar verdrietige familie geschiedenis. Wat ik niet wist is hoe heftig het voor haar geweest moet zijn en hoe mooi Luna haar verhaal heeft opgeschreven in het boek 'Solo'. Je wordt als lezer meegenomen naar haar jeugd. Luna vertelt op aandoenlijke wijze over haar band met haar ouders en oudere zus, die haar in een bepalende en vormende periode van haar jeugd en jong volwassenheid één voor één ontvallen door nare ziektes. Je krijgt een intieme inzage in haar leven en haar worsteling om met dit verlies om te kunnen gaan. Wat mooi is, is hoe Luna ontdekt wat haar uiteindelijk zal redden uit dit moeras van verdriet ; de Flamenco. Aan de grond genageld stond ze toen ze de zang van Camaron de la Isla het voor het eerst hoorde. Ze wilde er meer over weten, is zich erin gaan verdiepen en het heeft haar uiteindelijk gebracht waar ze nu is. Je leest hoe ze zich er verder in ontwikkelt, enorme inzet en doorzettingsvermogen toont tijdens haar zoektocht en haar studie Flamencozang. Uren repeteren, oefenen, workshops en lessen volgen en uiteindelijk een opleiding aan het conservatorium in Barcelona. Luna leidt elk hoofdstuk van haar boek in met een flamencostijl. Hartverscheurende, over de dood en verlies gaande stijlen, een enkele keer een wat meer opgewektere stijl. Zo verbindt ze Flamenco aan haar gevoelens van dat moment. Je leest over haar reis naar binnen, over haar inzet, haar liefdesleven, tegenslagen en doorzettingsvermogen. Het leidt haar tot waar ze nu is. Een overlever, een achterblijver, een prachtig mens met een groot zangtalent. Luna Zegers heeft haar leven in haar boek opgeschreven zoals ze het beleeft heeft, als een worsteling omhoog uit het moeras van verdriet.

Het hele boek vond ik saai, in het geheel niet boeiend, een opsomming van feiten en gebeurtenissen .
Bijna alle ontmoetingen met mannen - docenten / collega’s -medeleerlingen ,en dat waren er velen, eindigde in bed - en dat kwam dus ook ontelbare malen voor in t boek.
Ik had er veel meer van verwacht - helaas.